Ogólna charakterystyka gramatyki języka fińskiego

• Nie ma czasu przyszłego. Przyszłość wyrażamy za pomocą form czasu teraźniejszego.

Menen kouluun. (Idę do szkoły.)

Huomenna menen kouluun. (Jutro pójdę do szkoły.)

• Występują trzy czasy przeszłe: perfekti, imperfekti oraz pluskvamperfekti.

puhuin (mówiłem) – czas przeszły imperfekti, określa zakończone czynności

olen puhunut (mówiłem) – czas przeszły perfekti, określa czynność z przeszłości powiązaną z teraźniejszością

olin puhunut (mówiłem) – czas zaprzeszły pluskvamperfekti, określa wydarzenie przed wydarzeniem w przeszłości

• Nie ma rodzaju męskiego, żeńskiego i nijakiego.

tämä mies (ten mężczyzna)

tämä nainen (ta kobieta)

tämä lapsi (to dziecko)

• Nie ma przedimków (takich jak the, a, an, które występują w języku angielskim) ani rodzajników (takich jak np. der, die, das występujących w języku niemieckim)

Omena on punainen. (Jabłko jest czerwone)

• Czasownik odmieniamy poprzez dodanie odpowiednich końcówek. Przyrostki określają takie rzeczy jak osoba, czas, tryb (np. przypuszczający), strona (np. bierna), pytanie albo partykuła.

puhuu (mówi)

puhuisi (mógłby mówić) – przyrostek ‘-isi’ określa tryb przypuszczający

puhuisiko? (czy mógłby mówić?) – przyrostek ‘-ko’ tworzy pytanie o rozstrzygnięcie

• Rzeczownik, przymiotnik, liczebnik i zaimek również odmieniamy poprzez dodanie odpowiednich końcówek. Przyrostki wyrażają takie rzeczy jak przypadek, liczba, przynależność albo partykuła. Końcówki w języku fińskim zastępują większość przyimków (np. do, w, z) występujących w języku polskim.

talo (dom)

talossa (w domu)

talossani (w moim domu)

talossanikin (również w moim domu)

• W języku fińskim jest 15 przypadków. Rzeczowniki, przymiotniki, zaimki oraz liczebniki odmieniają się przez przypadki. Przy odmianie przez przypadki dochodzi często do zmiany spółgłosek lub ich zaniku.

katu (ulica)

kadulla (na ulicy)

Turku (miasto Turku)

Turussa (w mieście Turku)